Şampiyonlar Ligi’nde Üç Türk Takımı

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

İstanbul medyası, Galatasaray’ın Şampiyonlar Ligi serüvenini anlatırken sık sık “Şampiyonlar Ligi’ndeki tek Türk takımı” ifadesini kullanıyor. Oysa bu söylem, hem eksik hem de yanıltıcıdır. Çünkü Türk takımı yalnızca Türkiye sınırları içindeki kulüplerle sınırlı değildir.

Türk dünyası dediğimiz büyük coğrafyada — Azerbaycan’dan Kazakistan’a, Kırgızistan’dan Özbekistan’a, Türkmenistan’dan Gagauzya’ya kadar — birçok kardeş milletimiz var. Bu halkların takımları da bizler için “Türk takımı”dır. Aynı şekilde İran’da yaşayan milyonlarca Güney Azerbaycan Türkü’nün gönlündeki “milli takım” olan Traktör de Türk dünyasının bir parçasıdır.

Bu yıl Şampiyonlar Ligi’nde tam üç Türk takımı mücadele ediyor:
Türkiye’den Galatasaray, Azerbaycan’dan Karabağ, ve Kazakistan’dan Kairat.

Şimdiye kadar oynanan maçlarda da en başarılı Türk takımı Azerbaycan temsilcisi Karabağ FK oldu. Karabağ, ilk maçında Portekiz devi Benfica’yı deplasmanda 3-2, ikinci maçında ise Danimarka’nın güçlü temsilcisi Kopenhag’ı 2-0 mağlup ederek puanını 6’ya yükseltti.

Kazakistan’ın Almatı kentinde 1954 yılında “Lokomotiv Alma-Ata” adıyla kurulan, bugün ise Kairat Almatı olarak yoluna devam eden Kazakistan’ın Demirspor’u da tarihinin ilk Şampiyonlar Ligi deneyimini yaşıyor. Bu da Türk dünyası açısından ayrı bir gurur vesilesi.

Ne yazık ki, Türkiye’deki futbol kamuoyu ve medya, bu gerçeğin farkında değil. Galatasaray’ı elbette hepimiz seviyoruz, destekliyoruz; ama Türk dünyasının geniş coğrafyasına baktığımızda, bizleri temsil eden üç Türk takımı var. Bu takımların her biri, farklı ülkelerde olsa da aynı bayrağın, aynı kültürün, aynı dilin çocukları olarak sahaya çıkıyor.

Ben, hem Galatasaray’a, hem Karabağ’a, hem de Kairat’a Şampiyonlar Ligi’nde başarılar diliyorum.
Ayrıca İran Türklerinin milli takımı sayılan Traktör’ü de unutmak olmaz. Onlara da hem İran Ligi’nde hem Asya Şampiyonlar Ligi’nde üstün başarılar diliyorum.

Unutmayalım:
Türk futbolu sadece Türkiye’de değil, bütün Türk dünyasında yaşıyor ve yükseliyor.

**

Cumartesi Öyküleri

Mevsimler Geçer, Mete Yine Yürür

İlk yıl gelmedim memlekete.
Ne ailemi özlemediğimden, ne de utanıp sıkıldığım için.
Ama bana yıllarca uzaktan bakan yüzlerle karşılaşmamak için gelmedim.
O gözler hâlâ çocuktular. Ben büyümüştüm.

Üniversite bambaşka bir dünya gibi açıldı önüme.
Kimse geçmişimi bilmiyordu.
Kimse “sen o çocuk musun?” demiyordu.
İlk defa, sadece kendimdim.

Özgürlüğü ilk defa orada tattım.
Ders aralarında yalnızlığımı kimse garipsemedi.
Kalabalıklar içinde kaybolmadım; kendi başıma var oldum.
Beni tanımayanların arasında, kendimi tanımaya başladım.

Ama insanın geçmişi, kütüphanede unuttuğu bir kitap gibi değildir.
Bir gün dönüp bakarsın, tozunu silersin, içini açarsın…
Benim o günüm, ikinci sınıfın sonunda memlekete döndüğüm gündü.

Kafede oturuyorlardı.
Gülhan ve arkadaşları.
Yıllarca bir kelime etmeden geçtiğimiz o çocukluk, o gençlik…
Şimdi bir masada kahve içiyorlardı.

Gülhan beni görünce seslendi.
Yüzünde hafif bir gülümseme.
Belki bir özür gizliydi orada, belki de sadece yılların getirdiği bir alışkanlık:
“Gel, bir kahve iç!”

Duraksadım.
Bir an gerçekten düşündüm.
Yıllar sonra gelen bu davet…
Çocukken o kadar beklemiştim ki böyle bir çağrıyı.
Ama şimdi ne eksikliğini hissediyordum, ne de ihtiyacını.

O an anladım:
Ben artık oraya ait değildim.
O masaya değil.
O geçmişe değil.
O çocukluğa değil.

Başımı hafifçe salladım.
Ve yoluma devam ettim.
Çünkü bazen affetmek, bir masaya oturmak değildir.
Geçip gitmektir.

Bugün mevsimler geçiyor.
Yapraklar dökülüyor, yeni filizler yeşeriyor.
Ben hâlâ yürüyorum.
Yalnız değilim ama sessizim.
O sessizlik, bir çocuğun yıllarca içinde taşıdığı ağırlığın sesi.

Bazı yolculuklar yalnız başlar, yalnız biter.
Ama önemli olan, o yolculuğun sana kim olduğunu öğretmesidir.

Ben Mete.
Mahallenin dışlanan çocuğu, sınıfın sessizi…
Ve şimdi kendi yolunun yolcusu.

Mevsimler geçer.
Ben yürürüm.

**

Mevlüt Abinin Not Defteri

Ucundan Ben de Tuttum

Geçen hafta mahallede yeni bir bakkal açılışı vardı.
Şimdi diyeceksin “Ne var bunda Mevlüt abi, her gün bir yer açılıyor.”
Doğru ama bizim mahallenin farkı şu: Bizde açılış denince düğün gibi hazırlanılır. Davul zurna mı dersin, halay mı dersin, hatta son açılışta “şerbetçi” bile vardı, o derece.

Ben tabii bu işler benden sorulur. Yani ben olmasam o kurdela kendi kendine kesilmez.
Öğleye doğru kalabalığı gördüm, “Hayırdır?” dedim.
Birisi “Mevlüt abi açılış var!” dedi.
Dedim ki “Açılış mı? Benim haberim yoksa eksik olur!”
Evden hemen ceketimi giydim, saçımı ıslattım, yan cebime de her zamanki tören makasımı taktım. (Bak o makası bir kere kaybettim, bütün mahalle moralim bozuldu sandı.)

Gittim bir baktım, yine kalabalık. Muhtar orada, imam orada, belediyeden iki memur gelmiş, bir de nedense okul müdürü var.
Kurdele uzanmış gidiyor, sanki mahalleden geçen doğalgaz hattı gibi.
Ben hemen sıyrıldım, “Beni çağırmayı unutmuşsunuz ama önemli değil, ben geldim zaten.” dedim.

Muhtar “Mevlüt abi bu sefer kalabalık, kurdeleyi herkes tutacak” dedi.
“Olur” dedim ama içimden “Tutmak ne demek, kesmeden olmaz!” diye geçirdim.

Neyse tören başladı. Konuşmalar yapılıyor, herkes ciddi.
Tam o sırada bir baktım, yanımdaki adam makası ters tutmuş!
Dedim “Hemşerim o şekilde kesilmez o, makas değil pense tutuyorsun zannedersin.”
Elinden kaptım, biraz düzelttim, sonra dedim “Dur ben göstereyim.”
Bir ‘çıt’ sesi geldi, kurdele gitti!
Muhtar “Aaa Mevlüt abi erken kestin!” dedi.
Dedim “Erken değil muhtar, tam zamanında! Millet beklemekten sıkılmıştı.”

Herkes bir şaşırdı, bir alkışladı, hatta bakkal sahibi “Mevlüt abi uğurlu geldi!” dedi.
Ben de dedim “Benim olduğum yerde açılış, yarım kalmaz.”

Şimdi ne zaman bir yerin açılış afişini görsem, hemen not defterime yazıyorum:
“Cuma – 14.00 – Yeni kuaför açılışı.”
Makası da parlatıp cebime koyuyorum. Ne olur ne olmaz, ben olmadan kurdele kesilmez.